دو روزی می شود که سرماخوردگی به سراغم آمده، به گونه ای کسالت و رخوت بر جانم عارض شده که کارهای روزمره را به سختی انجام میدهم! گوش و حلق و بینی ام به حدی درگیر شده که حتی لقمه های افطار را به سختی می جوم!

هر چه نگاه می کنم، هیچ نکته مثبتی در بیماری نمی بینم، اوقاتی از عمر که در بیماری هستم را تلف شده به حساب می آورم و افسوس فرصت های از دست رفته را می خورم! از نظر من بیماری درد و رنج و ناتوانی ای بیش نیست.

نگاه من، انسانی معمولی کجا و نگاه امام سجاد علیه السلام کجا؟! آنجا که در نیایش 15 ام صحیفه سجادیه به شکرانه بیماری دست به دعا بلند می کنند! سلامتی و بیماری، هر دو را سزاوار شکر می دانند. از منظر ایشان بیماری برکات زیادی دارد که شایسته سپاس می باشد؛ سبک شدن بار گناهان، پاک شدن آثار منفی گناهان، بیداری برای اقدام به توبه، یادآوری  نعمتهای گذشته برای زدودن گناه غفلت…..

 امام سجاددر فراز 5م این دعا، بیماری را لطفی ویژه از جانب خداوند بیان می نمایند:

(۵) وَ فِی خِلَالِ ذَلِک مَا کتَبَ لِی الْکاتِبَانِ مِنْ زَکی الْأَعْمَالِ، مَا لَا قَلْبٌ فَکرَ فِیهِ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ، وَ لَا جَارِحَةٌ تَکلَّفَتْهُ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْک عَلَی، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِیعِک إِلَی.

(۵) و در خلال این بیماری از جمله تحفه‌ها که به من عنایت می‌کنی این است که فرشتگان به حساب من اعمال پاکیزه‌ای نوشته‌اند که فکر آن به خاطری نگذشته و بر زبانی نرفته و هیچ‌یک از اعضا در انجامش رنجی نبرده، بلکه این همه از باب تفضل و احسان تو بر من نوشته شده.