بلاغ مبین ....

هر بار به زیارتتان می آمدم حسرت طلبه ها و دانشجویانی که در شبستان مشغول درس و بحث بودند را می خوردم. در دل تحسینشان می کردم و می گفتم اینان چه کردند که اولا در قم ساکن اند و بعد در این مکان مقدس مشغول علم آموزی اند.

گاهی مسیر زندگی انسان طوری عوض می شود که خودش اصلا متوجه نمی شود، چه شد!؟  گاهی همین دلخواه هایی که از قلب عبور می کند شنیده می شود! آن هم سکونت در قم_هر چند موقت_ و توفیق طلبه شدن.

خانم جان! طعم شیرین مجاورت در شهرتان را با تمام وجود حس کرده ام. ای سرور زنان اهل عالم بابت مهمان نوازی گرمتان از شما سپاسگزارم. و چه آغاز  جانانه ای و ماه عسل شیرین و به یاد ماندنی ای! نمک گیرتان شده ام!

ای سرور زنان اهل عالم! هنوز هم شیرینی نگاه به گنبدتان و سلام های هر صبح رو به آن را از راه دور حس می کنم. زندگیم را به پنجره فولادت گره زده ام و خیالم راحت است در هر کجای این سرزمین باشم سایه لطف و نگاه کریمانه تان بر آن است. برکت ثانیه به ثانیه عمرم را از شما می خواهم. دستان گره خورده به ضریح تان را رها نکنید!

گاهی برخی واژه ها آنقدر برایم تکراری می شوند که فرصت اندیشیدن پیرامون آنها را همین تکرار، از من سلب می کند. “آرزوهای دراز” یا طول الأعمل را بارها و بارها شنیده ام و در ذهنم همیشه برایش تعریفی همچون “امید داشتن به امور دنیایی ای که تحقق آنها نیاز به مهلتی طولانی در عمر و بازه زمانی درازی دارد” بود. و هیچگاه آن را با واژه متضادش یعنی “کوتاه کردن آرزو” تعریف نکردم.

و اما کوتاهی آرزو چیست و تا چه حد؟

امام سجاد علیه السلام در دعای چهلم صحیفه سجادیه از خداوند می خواهند که آرزوهایشان آنقدر کوتاه شود که حتی به آمدن فردا، برداشتن قدم دیگر و آمدن نفس بعدی، امید نداشته باشد! (…وَ اكْفِنَا طُولَ الْأَمَلِ، وَ قَصِّرْهُ عَنَّا بِصِدْقِ الْعَمَلِ حَتَّى لَا نُؤَمِّلَ اسْتِتْمَامَ سَاعَةٍ بَعْدَ سَاعَةٍ، وَ لَا اسْتِيفَاءَ يَوْمٍ بَعْدَ يَوْمٍ، وَ لَا اتِّصَالَ نَفَسٍ بِنَفَسٍ، وَ لَا لُحُوقَ قَدَمٍ بِقَدَمٍ….)

اگر کسی با این نگاه زندگی کند هر لحظه آماده مواجهه با مرگ خواهد بود و کارهای مهمی مانند توبه، ادای حقوق دیگران و پرداختن به اعمال صالح را به فردا نمی افکند و به اصطلاح دچار تسویف نمی شود.

من همیشه به خود می گفتم: من که در آرزوی خانه و ماشین آنچنانی و … نیستم! و خود را از داشتن آرزوی دراز دور می دیدم. غافل از اینکه طول الأمل حداقل برای من این مثالها نیست!

و اما چقدر غافلم، سوف سوف کردنها بزرگترین مشکل من است و من از همه بیشتر به طول عمل گرفتارم! و باید مقدمه مبارزه با نفسم را خداحافظی با تسویف هایم قرار دهم.

فکر میکنم توی زندگی برای همه مون گاها گره های تو در تو ایجاد شده؛ برا خواسته ای کلی برنامه ریزی می کنیم،هزینه میکنیم، وقت می ذاریم، تلاش می کنیم، با تمام وجود دعا می کنیم. اما نمی شود!! امیدوارم تو این بحران های زندگی، تو این لحظات انتظار، تو این تلاش ها، ناامیدی به سراغمون نیاد. خدایا همواره امیدم به خودته….

ما توی شکست ها نگرانیم به ناامیدی نرسیم. اما امام علی علیه السلام از شکست ها به خداشناسی می رسند!!!

و چه زیبا امام على (عليه السلام) می فرمایند:

الإمامُ عليٌّ عليه السلام : عَرفْتُ اللّه َ سُبحانَهُ بفَسْخِ العَزائمِ ، و حَلِّ العُقودِ ، و نَقْضِ الهِمَمِ .

من خداوند سبحان را به درهم شكستن عزمها و فرو ريختن تصميمها و برهم خوردن اراده ها و خواستها شناختم .

نهج البلاغة: الحكمة 250 .

گاهی گمان نمیکنی ولی خوب میشود
گاهی نمیشود که نمیشود که نمیشود
گاهی بساط عیش خودش جور میشود
گاهی دگر تهیه بدستور میشود
گه جور میشود خود آن بی مقدمه
گه با دو صد مقدمه ناجور میشود
گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است
گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود
گاهی گدای گدایی و بخت با تو یار نیست
گاهی تمام شهر گدای تو میشود
گاهی برای خنده دلم تنگ میشود
گاهی دلم تراشه ای از سنگ میشود
گاهی تمام آبی این آسمان ما
یکباره تیره گشته و بی رنگ میشود
گاهی نفس به تیزی شمشیر میشود
از هرچه زندگیست دلت سیر میشود
گویی به خواب بود جوانی مان گذشت
گاهی چه زود فرصتمان دیر میشود
کاری ندارم کجایی چه میکنی
بی عشق سر مکن که دلت پیر میشود

قیصر امین پور

صبح طلوع کرده، مخمل خورشید از پنجره به خانه می تابد. صدایی در شهر پیچیده، گوش کنید…

الله اَکبَرُ، الله اَکبَرُ، لا اِلهَ اِلاَّ الله وَالله اَکبَرُ…

نگاه خدا به قلب‌های مؤمنان روزه‌دار، مثل نسیمی ملایم، وزیدن گرفته است…

…الله اَکبَرُ وَ لله الحَمْدُ، الله اَکبَرُ عَلی ما هَدانا .                                                      

یک ماه دهان و زبان و چشم و فکر را از هر چه نخواستی تو، بر کنار داشتیم. شاید برایمان دشوار بود اما به خواست تو بود، و چه اطاعت شیرینی بود. حالا تو از سرِ بزرگواری بی‌کرانت، ما را به دریای کرامتت راه داده‌ای…چه فطر و گشایشِ روزه دلپذیری شده است! به رسم حضور در پیشگاه رب، لباس نوی عید می پوشیم. تکبیر گویان خود را به نوای نسیم ملایم بزرگیت می سپاریم،به راه می افتیم تا به میعادگاه روزه دارن شهر برسیم. قنوت گشایش می گیریم. اللهمَّ اَهْلَ الکبْریاءِ وَالعَظَمَةِ، وَاَهْلَ الْجُودِ وَالْجَبَرُوتِ…..

و چه زیبا خدای رحمان و رحیم،  شکوفه های استجابت دعاهایمان را در دستان قنوت گرفته میهمانانش قرار می دهد.   

دو روزی می شود که سرماخوردگی به سراغم آمده، به گونه ای کسالت و رخوت بر جانم عارض شده که کارهای روزمره را به سختی انجام میدهم! گوش و حلق و بینی ام به حدی درگیر شده که حتی لقمه های افطار را به سختی می جوم!

هر چه نگاه می کنم، هیچ نکته مثبتی در بیماری نمی بینم، اوقاتی از عمر که در بیماری هستم را تلف شده به حساب می آورم و افسوس فرصت های از دست رفته را می خورم! از نظر من بیماری درد و رنج و ناتوانی ای بیش نیست.

نگاه من، انسانی معمولی کجا و نگاه امام سجاد علیه السلام کجا؟! آنجا که در نیایش 15 ام صحیفه سجادیه به شکرانه بیماری دست به دعا بلند می کنند! سلامتی و بیماری، هر دو را سزاوار شکر می دانند. از منظر ایشان بیماری برکات زیادی دارد که شایسته سپاس می باشد؛ سبک شدن بار گناهان، پاک شدن آثار منفی گناهان، بیداری برای اقدام به توبه، یادآوری  نعمتهای گذشته برای زدودن گناه غفلت…..

 امام سجاددر فراز 5م این دعا، بیماری را لطفی ویژه از جانب خداوند بیان می نمایند:

(۵) وَ فِی خِلَالِ ذَلِک مَا کتَبَ لِی الْکاتِبَانِ مِنْ زَکی الْأَعْمَالِ، مَا لَا قَلْبٌ فَکرَ فِیهِ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ، وَ لَا جَارِحَةٌ تَکلَّفَتْهُ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْک عَلَی، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِیعِک إِلَی.

(۵) و در خلال این بیماری از جمله تحفه‌ها که به من عنایت می‌کنی این است که فرشتگان به حساب من اعمال پاکیزه‌ای نوشته‌اند که فکر آن به خاطری نگذشته و بر زبانی نرفته و هیچ‌یک از اعضا در انجامش رنجی نبرده، بلکه این همه از باب تفضل و احسان تو بر من نوشته شده.